Langkawi

Hallo allemaal,

Het is inmiddels al 4 weken geleden dat wij aan onze reis zijn begonnen! Wat gaat de tijd toch snel.. helaas!

We hebben de afgelopen 4 dagen in Langkawi doorgebracht. Wederom een prachtig eiland.We verbleven on het rustuge Kuah, waar op zich weinig te beleven was. Maar aangezien toch alle activiteiten versprijdt liggen over het eiland, maakte dat in principe niet veel uit. We besloten om een auto te huren, voor de verandering:) want iedere keer een scooter wordt ook saai! Naderhand bleek dit toch een goede keuze te zijn, want het eiland bleek groter dan we dachten en als het regende waren wij lekker droog.

Op de eerste dag van aankomst, wilde rafael per se naar de kabelbaan, Ja die ene hele hoge waar ik al de hele vakantie tegenop kijk!! Want hij was de andere dagen gesloten voor onderhoud (dus ik al blij, maar helaas!!). We zijn erheen gereden. Aimée moest navigeren! Om het een beetje uit te stellen wees ik zo nu en dan de verkeerde weg, maar zo nu en dan wist ik het echt niet! De kaart klopte helemaal niet.

Eenmaal aangekomen moesten we door een toeristisch dorpje lopen, richting kabelbaan. Ohja tussendoor zagen we nog een 10-jarige met een python om zijn nek lopen alsof er niets aan de hand was. Normaal staat er blijkbaar een rij van 3 uur om in de kabelbaan te kunnen komen, maar toen wij aankwamen konden we gelijk doorlopen! SHIT!! Daar had ik dus even niet op gerekend! Maar Raf zei: “Hup kom, we gaan erin”. Dus met trillende beentjes ben ik ingestapt. EN HET WAS HOOOOOG! Zelfs Raf vond het hoog. Ik heb me stevig vastgehouden (alsof dat helpt) en Raf moest vooral niet bewegen. Na ongeveer 10 minuten kwamen we aan bij het eerste station. Daar kon je genieten van het prachtige uitzicht over de stad en het strand van Langkawi. Echter stond je op een platform met een klif die wel meer dan 300 meter diep was..! Hier kreeg zelfs Rafael trillende beentjes van.

Toen zijn we maar ingestapt om naar het tweede platform te gaan. Gelegen op ruim 700 meter boven zeespiegel. Vanaf hier kon je heel mooi de zonsondergang zien op de horizon van de zee.
Oke.. en nu weer die hell ride naar beneden.! Het begon al lichtjes te regenen. Ik dacht al gelijk: “make my day”! Maar gelukkig waren we op tijd beneden, want toen brak de hel los! Echt het kwam bakken uit de lucht vallen. Dus ik was blij dat we weer met beide beentjes op de grond stonden. AND YES WE DID IT!

De volgende dag zijn we naar een onbekend klein strandje gereden, die we via via hebben ontdekt. Hier waren niet heel veel mensen. Het strand op zich was wel oke, maar lang niet zo mooi als Pulau Pangkor. Hierna zijn we door gegaan naar temurun waterfall. Een zwaar ondergewaardeerde waterval! In de lonely planet staat dat er niet veel aan is. Dit viel ook te merken want er waren alleen een paar locals. Des te beter voor ons. De waterval was prachtig!! Glashelder water, en KOUD! Daarna zijn we nog naar de Seven Wells gegaan (DE waterval van Langkawi). Het uitzicht vanaf boven op de waterval was heel erg mooi, alleen dan weer jammer van alle toeristen en alle troep.
De dag was zo leuk dat we de dag daarna precies het zelfde hebben gedaan (alleen zonder seven wells) Hahah..In de avond zijn we naar Patai Cenang gegaan, de backpackersstraat van Langkawi. Hier gebeurt het allemaal. Hier hebben we een leuk dinertje gehad op het strand bij zonsondergang. Ooooh wat romantisch. Naast ons was zelfs een tafel helemaal opgemaakt voor waarschijnlijk een huwelijksaanzoek, met kaarslicht en lichtslingers in de vorm van een hart.

Vandaag waren we nog even naar de Jetty gegaan waar je de arend van Langkawi hebt. Hier stonden we foto’s te maken toen plotseling een Indiër vroeg of hij een foto van ons moest maken. Wij zeiden: “oh sure, thank you” Hij zei dat wij dan ook een foto van hem moesten maken want hij was pas getrouwd. Zo raakte we aan de praat en bleek dat we dezelfde vlucht terug hadden naar Penang. Dus hij zei: “Kom met mij mee dan gaan we dadelijk samen naar de airport, ik heb een auto”. Wij dachten: “hmmmm”. Maar hij bleef aandringen en hij was heel erg aardig, hyperactief ook! dus dat hebben we maar gewoon gedaan.Nog even fotoshoot met de “newly weds” en toen gingen we richting airport.

Aangekomen in Penang stond hij erop om ons naar het hotel te brengen. Alleen de vriend die hem kwam halen was daar niet van op de hoogte! We zeiden al dat we gewoon een taxi zouden nemen en dat het geen probleem was, maar nee nee! We moesten in de auto. De backpacks hebben we opgestapeld op onze schoot en daar zaten we dan, met zijn 5en in een klein autootje. Hij heeft ons afgezet bij ons hotel en moest vervolgens nog 2 uur naar huis rijden. Het blijkt trouwens dat wij binnenkort richting zijn huis een activiteit hebben, dus we zullen waarschijnlijk nog af spreken. Anders wilde hij al graag richting Penang komen voordat we gingen. Haha :)

Nou dat was het weer!
Groetjes vanuit Penang

Aimée & Raf